Elke modeshoot voelt een beetje als een magisch ritueel omdat het hele team samenwerkt om ex nihilo iets te creëren. Het eindproduct bevat de synergieën van alle betrokkenen en weerspiegelt deze gecombineerde inspanning, en na 6-8 uur bezig te zijn geweest met fotograferen en creëren, voelt het alsof het hele team is getransformeerd: een alchemistisch proces, als je wilt.

Toen ik zin had om een modereeks in een hotel te fotograferen, wist ik dat ik een unieke plek wilde die zou passen bij de sfeer van de ietwat Boheemse styling die ik in gedachten had. Na een aantal hotels te hebben opgezocht, had ik het gevoel dat Hotel Urania, een familiehotel in de buurt van het oude centrum van Wenen, de perfecte locatie zou zijn.

Toen ik model Elisabeth Charlotte Monstrey castte om een ​​paar concepten voor een studioshoot te testen, was ik enthousiast om een ​​aantal nieuwe looks te ontwikkelen in samenwerking met de zeer getalenteerde visagiste Laora Casic. Wat ik echter niet had verwacht is dat we, in combinatie met Elisabeth’s fysiek en mijn belichtingskeuze, een schilderachtige uitstraling zouden krijgen die doet denken aan Albrecht Dürer, een vleugje Boticelli en de Vlaamse Meesters waarmee ik ben opgegroeid in Gent.

Wanneer we iemand inschakelen om een dienst uit te voeren in ons dagelijks leven vertrouwen we op de expertise van de dienstverlener. Terwijl sommige fotografen zullen beweren dat ze je beste vriend, je bondgenoot, je vertrouweling worden (voor de duur van je fotosessie), net als bij het kiezen van een tandarts of een automonteur, is persoonlijkheid misschien wel een bonus, maar expertise is ongetwijfeld een prioriteit. Hoe bepaal je dan of een fotograaf bij je past?

De 15e-eeuwse alchemist Paracelsus geloofde dat elk van de vier klassieke elementen - aarde, water, lucht en vuur - wordt bewoond door verschillende categorieën van elementaire geesten, wezens die onze wereld delen. Een van deze geesten is de Ondine, bijna altijd afgebeeld in vrouwelijke vorm, waarvan het element water is.

Eén van de films waar ik als kind van genoot, was 'The Secret Garden'. Dus toen de kans zich voordeed om een ​​reeks persoonlijk werk te fotograferen in een prachtige tuin die werd aangelegd door Annelies Vercruysse, vielen alle verschillende elementen van deze modereeks op hun plaats. Model Sydney Vanden Bussche (bij Dominique Curve) was de perfecte protagoniste voor dit modeverhaal dat minder aanvoelde als een Tim Walker-fantasie en meer als Alice die ontwaakte uit haar nachtmerrie en besloot dat Wonderland helemaal niet zo wonderlijk is.

Bloemen zijn een vaak terugkerend thema in mijn mode- en beautyfotografie. Meestal zijn bloemenbeelden helder en luchtig, en roepen ze de levendigheid van de natuur op, vergezeld van een vrolijke, kleurrijke sfeer. Voor dit schoonheidsconcept wilde ik echter bloemen gebruiken in een donkerdere, low key atmosfeer, als aanvulling op het florale motief van het zwarte topje waarmee ons model was gestyled. Het resultaat was een meer Victoriaans geïnspireerde look, deels May Queen, deels Persephone.

“Strawberries, cherries, and an angel’s kiss in spring…” was het liedje waarrond deze vintage fashion shoot werd gebouwd. Toen ik Pinterest begon te doorbladeren voor inspiratie, begon zich een idee te vormen: iets vintage, vloeiend, natuurlijk, maar met styling en polish. Kortom, het love child meets 60s airline stewardess, of Twiggy meets Shania Twain... of de stenograaf van Don Draper gaat naar Woodstock. Voeg daarbij een lentegevoel, met madeliefjes, kersenbloesems en allerlei andere bloemen die links en rechts opduiken, en we hadden het perfecte recept voor een vintage fashion shoot.

“Ik ben zo blij dat ik eindelijk eens foto’s ga hebben van ons beiden,” vertelde Yana mij met een grote glimlach. “We zijn nu al acht jaar samen, en we hebben eigenlijk geen goede foto’s van ons als koppel. Alleen selfies.” Dit scenario komt je zeker bekend voor. Je werkt tijdens de week, je hebt een druk sociaal schema, en als je dan eens vrije tijd hebt, dan doe je graag een Netflix binge samen in bed (met chips en hummus en een zelfgemaakte cocktail in ons geval).

De dag na de invasie van Oekraïne door Rusland. De wereld leek even stil te staan en tegelijkertijd in chaos te storten. De aanzienlijke hoeveelheid kledingstukken die aan het kledingrek bij de deur hingen, waar ik weken mee bezig was geweest, leek ineens irrelevant. Ik verwachtte ieder moment een telefoontje van mijn modellen—allebei Oekraïens—dat ze onder de omstandigheden onmogelijk een modereeks konden komen fotograferen.