Ondine: het bos in de studio brengen

De 15e-eeuwse alchemist Paracelsus geloofde dat elk van de vier klassieke elementen - aarde, water, lucht en vuur - wordt bewoond door verschillende categorieën van elementaire geesten, wezens die onze wereld delen. Een van deze geesten is de Ondine, bijna altijd afgebeeld in vrouwelijke vorm, waarvan het element water is. Een terugkerend thema in de mythen en sprookjes rond de Ondine is het feit dat ze geen ziel heeft en dat ze met een mens moet trouwen om kinderen te baren en te leven in de wereld van ons sterfelijken. De catch is natuurlijk dat de Ondine haar dagen nooit uitleeft in de menselijke wereld, en dat ze steeds moet terugkeren naar de Andere Wereld waar ze vandaan kwam. Geen Kleine Zeemeermin Disney-versie hier.

Als we het verhaal echter vanuit een ander perspectief bekijken, zouden we kunnen zeggen dat de Ondine zelf de ziel is, het mysterie van inspiratie waar wij stervelingen voortdurend naar hunkeren, en dat deze ziel zichzelf voortdurend moet vernieuwen door aan onze greep te ontsnappen en opnieuw ondergedompeld te worden in de wateren van Lethe - om dan weer op te duiken in een andere vorm. Als zodanig wordt deze watergeest vaak beschreven als een ongrijpbare, vormveranderende entiteit die ons slechts een tijdelijke blik in de mysteries van het leven gunt.

Een van de beroemdste van deze mythische figuren is Mélusine, een bosnimf die trouwde met een sterveling, Raymondin van Lusignan. Ze baarde hem zonen en verzekerde hem van een welvarend koninkrijk - op één voorwaarde: elke zaterdag, terwijl ze in afzondering een bad nam, mocht hij nooit haar privévertrekken binnengaan, anders zou ze uit zijn wereld worden verdreven. Aangespoord door jaloezie (verbergde ze misschien een minnaar? - een typisch mannelijk gedachtepatroon), keek Raymondin op een dag door het sleutelgat en ontdekte zijn vrouw als half slang vanaf haar middel (een kenmerk van haar niet-menselijke afkomst). Het geheim ontdekt, veranderde Mélusine volledig in een serpent en slaakte een schrille kreet waarop ze uit het raam vloog, om vervolgens drie maal rond de toren te vliegen voordat ze in het niets verdween.

De surrealist André Breton heeft lang uitgeweid over deze kreet van Mélusine, die voor hem, op het hoogtepunt van de Tweede Wereldoorlog en de daaruit voortvloeiende vernietiging door de Moloch van oorlog, de mogelijkheid van verlossing door het vrouwelijke symboliseerde. Volgens Breton was de wereld te lang gedomineerd geweest door mannelijke structuren die rationaliteit, technologie en politieke onderdrukking bevorderden. De kreet van Mélusine vertegenwoordigt in dit kader het tegenovergestelde: het irrationele, het onbewuste, de krachten van de natuurlijke wereld...

Of je het nu eens bent met deze dualiteit of niet, ik vond het heel pregnant dat deze shoot, die ik aanvankelijk in het bos had gepland, maar die we door het weer moesten verhuizen naar de studio, waar ik had gekozen om model Ami Renate (IG @amirenate) als een soort hoeder van de bos/watergeest/bosnimf (geïnspireerd door Klimt's Ondine evenals culturele referenties uit de Franse 19e-eeuwse literatuur)... Ik vond het heel pregnant dat deze shoot plaatsvond precies de dag nadat het Amerikaanse Hooggerechtshof Roe v. Wade had geannuleerd, en daarmee opnieuw patriarchale controle op de vrijheid van vrouwen had opgelegd.

Wat aanvankelijk bedoeld was als een testshoot om een ​​aantal verschillende looks te creëren voor de Desigual-garderobe die ik had uitgekozen, kreeg nu opeens connotaties die verder gingen dan een mooi kleurenschema en inspirerende poses. Om deze reden heb ik ervoor gekozen om te experimenteren met het inbrengen van een paar distels uit de voortuin (wat een hele prestatie was om te snijden en te vervoeren, aangezien de doornen net zo goed prikkeldraad hadden kunnen zijn), evenals vallende bloemen (die Ami behendig opwierp in de lucht voordat ze haar pose aannam). Als we de shoot in het bos niet konden doen, zou ik proberen het bos naar binnen te halen (ook door het gebruik van projecties, die ik verkreeg door kinderparaplu's gemaakt van gerecyclede materialen).

In het licht van de connotaties die zich op de ochtend van de shoot manifesteerden, wou ik dat ik het distels-experiment verder had gebracht, maar dit zal zeker worden opgenomen in een volgende shoot! Veel dank aan Ami Renate voor het belichamen van de mythische Ondine!

Gepubliceerd in iMirage Magazine.

Voor vragen en toelichtingen ken u ons hier contacteren.